Dinliyorum..

İstanbul'a yazılmış olan belki de binlerce şarkı vardır.Çoğu acıyı, hüznü, yalnızlığı anlatır..

Neden olduğunu anladım.

Bir Pazar gününde Karaköy'de olmak yetiyormuş anlamak için. Vapura giderken geçtiğim tünelde, bütün kepenkleri kapalı, birkaç işportacıyı çaresizce çalışmak zorunda görünce anladım. Adımlarımın sesi yankılandı. Sadece tünelde değil, bütün Karaköy'de sanki.

İsterse milyonlarca insan geçsin İstiklalden, binlerce hikaye yazılsın boğazın güzelliğine..

Kimse böyle yalnız olamaz..

Anlaşılmamış, değeri bilinmemiş bir sevgili gibi İstanbul. Bencilce sahiplenilmiş, arzulanmış, özlenmiş ama hep bırakılmış..

Bana benzemese anlar mıydım bilmiyorum. Onca kalabalığın içinde, kahkaha atar, ağlarken, sohbet ederken, bir tek İstanbul'la konuşuyorum aslında..

Adımlarım, gözlerim, kulağım, yalnızlığım senin olsun.. İstanbul..

Kimse böyle yalnız olmasın..